Osnovno svojstvo stanica tkiva, na kojem se temelji djelovanje oscilatora jest svojstvo bio-rezonancije, odnosno pojave prijenosa električne energije na one stanice kod kojih su ispunjeni bio-električni uvjeti uz koje ta stanica postaje sposobna apsorbirati električnu energiju specifične frekvencije.
Svojstva stanice razlikuju se, ovisno o njihovoj građi, odnosno vrsti stanice. Bakterijska stanica na primjer, ima zaštitni stanični zid oko stanične membrane, desetak puta deblji od stanične membrane, koji bakteriji omogućuje život izvan ljudskog ili životinjskog tijela. Naše stanice tkiva nemaju tu zaštitu, imaju samo staničnu membranu debljine oko 10 nm unutar koje je smještena jezgra stanice zajedno sa svojim organelima – funkcionalnim specifičnim staničnim organima.
Nama je najbitnije razumjeti ulogu mitohondrija, organela zaduženog za staničnu energiju koja je potrebna za normalno funkcioniranje stanice.
Stanična membrana građena je od lipoproteinskih molekula i ima dva sloja. S obje strane membrane je tekućina, voda u kojoj su natrijevi i kalijevi ioni. Poznato je da su ioni električki nabijeni atomi tvari. Oni ioni kojima nedostaje jedan elektron, nose pozitivni (+) naboj, dok oni koji imaju elektron viška, nose negativan (-) naboj. Atomi suprotnih polariteta se privlače, a istih polariteta se odbijaju.
U vodi unutar stanice i izvan nje, dakle, s obje strane membrane, nalaze se (uz magnezijeve i druge) većinom kalijevi i natrijevi pozitivni ioni, te negativni ioni klora, no oni se brojčano međusobno razlikuju. Unutar stanice ima više negativnih, a manje pozitivnih iona nego izvan stanice, dok je izvan stanice u blizini membrane više pozitivnih, a manje negativnih iona. Vanjska strana je pozitivna, a unutanja strana membrane je negativna. Zbog te potencijalne razlike na membrani postoji napon koji iznosi -70 do – 90 mV, kod zdrave stanice. Negativni predznak naponskog iznosa znači da je unutrašnjost stanica negativna prema vanjskom staničnom okolišu. Ako stanica nije zdrava, taj napon je niži, -50 mV ili manje. Maligne stanice imaju stanični potencijal još manji, negdje oko -30 mV. Kod stanica koje su zahvaćene malignim procesom, koncentracija Na+ iona unutar stanice naglo se povećava, kalij, magnezij, kalcij i cink nestaju iz unutrašnjosti stanice, pa se membranski potencijal smanjuje. Za maligne stanice značajno je i to da one svoju energiju dobivaju procesom fermentacije koji se odvija bez prisustva kisika. Zdrave stanice se opskrbljuju energijom putem oksidativnog procesa, dakle uz prisustvo kisika. Čuvanje oksidativnog procesa, uz pomoć vanjskog električnog polja može stanici omogućiti njezin normalan rad.
Mitohondrij – energetski generator stanice
Kalijevi i natrijevi ioni su slični, oba pripadaju metalima, ali nisu isti. Sama stanica može fino ugoditi njihovu koncentraciju unutar i izvan nje i tako postići potreban „transmembranski potencijal“ od prosječno -70 mV. Naponsku ravnotežu uspostavlja ionska K+/Na+ elektrogena pumpa koja upravlja „pretakanjem“ iona kroz membranu koristeći ATP (adenozin trifosfat) kao pogonsko gorivo nastalo u mitohondriju.
Iako taj napon od -70 mV izgleda malen u odnosu na napone koje srećemo u svojoj svakodnevnici, treba znati da je membrana stanice vrlo tanka. Zbog debljine membrane od 10 nm (10 nanometara), taj napon od -70 mV odgovara naponu od 7 000 000 V/m, odnosno 7 tisuća volta po milimetru debljine, što predstavlja izuzetno jako električno polje. Danas nije poznat živi biološki materijal koji može izdržati tako visoki napon, a da ne dođe do električnog proboja materijala.
